Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/389

przestraszył jak stu djabłów.
 Po krótkiej chwili Kośt’ Bulij stanął przed Juljuszem.
 Olbrzymi starzec miał swój zwyczajny, surowy i ponury wyraz twarzy, ukłonił się nizko przed młodym dziedzicem i stanął sztywny i wyprężony, jakby naprzód czekał jego zagadnienia.
 — Cóż mi powiesz Kośtiu? — zapytał Juljusz nie mogąc ukryć, że wcale nie był przygotowany na te odwiedziny.
 Kośt’ Bulij odgarnął siwy włos z czoła i ozwał się cokolwiek przytłumionym głesem:
 — Przed trzema dniami pytałeś mnie jasny panie, czy będziesz mógł poznać kiedy tajemnicę naszego dworu.
 — Tak — bąknął Juljusz w coraz większem zdziwieniu.
 — Powiedziałem wtedy jasnemu panu...
 — Dowiesz się jej prędzej niż się spodziewasz.
 — Dotrzymuję słowa — odpowiedział Kośt’ Bulij z ukłonem.
 — Jakto przychodzisz?...
 — Zaprosić jasnego pana na godzinę rozmowy do zaklętego dworu.
 — Z maziarzem!
 Kośt ukłonił się milcząc.
 — Kiedyż to? zaraz? — zawołał Juljusz z gorączkowym pospiechem.
 — Od dziś za tydzień, o godzinie dwunastej w nocy — cedził stary kozak uroczystym głosem.