Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/381

 — Po prostu? — powtórzył Juljusz ironicznie.
 — Organista chciał z początku oponować, ale ugłaskałem go jakoś.
 — Dałeś zastaw?
 — Pokazałem pięść potężną.
 — A teraz wzruszony wyrzutami sumienia jedziesz zapłacić.
 — Zrobię wycieczkę w okolicę, poznam się bliżej z samym Organistą i pozbędę się długu zarazem.
 — A oprócz tego?
 — Oprócz tego?
 Juljusz uśmiechnął się ze znaczeniem.
 — Będę się starał zasięgnąć czegoś o pięknej nieznajomej — dokończył.
 Katilina zmieszał się cokolwiek.
 — Czy sądzisz, że możnaby się tam czegoś dowiedzieć? — zapytał.
 — Jak mówią garbaty Organista ma być żywą kroniką całej okolicy.
 — Hm! krzyknął Katilina i szpicrutą poklepał po swych butach.
 — Spodziewam się że nie złamałbym tym sposobem przyrzeczenia, jakie za siebie i za mnie dałeś Kośtiowi.
 — Przyrzekłem tylko szanować tajemnicę zaklętego dworu i przestrzegać ostatniej woli nieboszczyka.
 — A więc do widzenia się.
 Juljusz porwał się nagle z siedzenia i poskoczył do okna.