Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/357

 Katilina niezadowolony pokiwał głową.
 — Nie zmieścimy się obadwaj, muszę piechotą wracać do Buczał.
 Juljusz dopiero teraz mógł zastanowić się nad niespodziewansm pojawieniem się Katiliny w ogrodzie.
 — Zkądże ty się tu wziąłeś? — zapytał go nagle.
 — Popędziłem za tobą, przekonany z góry, że strzelisz jakiegoś bąka.
 — Ta opieka...
 — Daj pokój — przerwał Katilina, niedbale wzruszając ramionami — bezemnie byłbyś się poczubił z naszym zaklętym klucznikiem.
 Juljusz zarumienił się na to nieprzyjemne wspomnienie i wskoczył prędko w siodło.
 — Zaczekam na ciebie u mandatarjusza! — zawołał odjeżdżając.
 — Do widzenia, do widzenia — mruknął Katilina i machnął ręką.
 Potem obrócił się do kozaka, aby go jakiemś szyderczem zbyć pożegnaniem, ale wtem drgnął i lekki wydał wykrzyk.
 W oknie chaty kozaka mignąła jakaś twarz ludzka która mu dziwnie jakoś wydawała się znajomą.
 W pierwszej chwili chciał mimowoli rzucić się ku drzwiom: klucznik zastąpił mu drogę.
 Katilina upamiętał się nagle, zachwiał się na chwilkę jakby niepewny co ma robić dalej, ale tuż zaraz machnął ręką i wzruszył ramionami.