Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/289

tak go jakoś piknęło szczęście jeneralnego rządcy.
 — A którą? — zapytał pospiesznie.
 — Buczały! — odpowiedział Żachlewicz jakby od niechcenia.
 — Buczały! — powtórzył mandatarjusz i pokiwał głową.
 Żachlewicz westchnął i machnął ręką.
 — Ale cóż, nim jeszcze mogłem darowiznę wziąć w posiadanie i wleźć do tabuli, przybywa ten klucznik stary Kost’ Bulij!
 — Z testamentem!
 — Pan hrabia musiał oddać cały klucz, a więc i moja darowizna.
 — Poszła ad acta — kończył mandatarjusz urzędowem przyrównaniem.
 Żachlewicz wstrząsł głową.
 — Tak znowu nie myślę.
 — Jakto?
 — Darowiznę uważam zawsze za darowiznę; niedostając więc Buczał, miałem prawo rościć sobie jakiś inny ekwiwalent.
 — Słusznie.
 — Tymczasem pan hrabia zapatrywał się na tę rzecz inaczej. Utrzymuje, że do darowizny tej skłonił go jedynie nowy przyrost majątku, a z upadkiem tego przyrostu, upada i jej znaczenie.
 — Hm, hm — mruknął mandatarjusz i brwi podciągnął do góry.
 — Jednem słowem hrabia położył swoją donację jedynie tylko jako skutek własnego posiadania Żwirowa.