Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/275

 — Mnie! — wybąknął Juljusz zdziwiony.
 — Pokazuje się że sylfida pańska była rzeczywistą istotą.
 — O, tego byłem pewny od samego początku!
 Młoda dziewczyna z ironicznym uśmiechem wzruszyła ramionami.
 — U mnie zaś niestety dotąd pozostają jeszcze niejakie wątpliwości — poszepnęła z lekkiem skinieniem ręki.
 Hrabia siedział dotychczas zatopiony w myślach, nagle podniósł głowę i spozierając uważnie w twarz młodzieńca, zapytał:
 — Czy mandatarjusz pański zrobił użytek z wszystkich tych zeznań?
 — Broń Boże! Lecz i tak już zwrócona uwaga zwierzchności; to też lada dzień może zjechać na śledztwo komisarz urzędnik wielce gorliwy....
 Hrabia pochylił nieco głowę, a Juljuszowi zdawało się, że lekki rumieniec wybiegł na jego lica.
 — To przynajmniej z Kośtiem nieomieszkasz się pan rozmówić.
 — Byłbym to już dziś uczynił, gdyby mię nie zaprzątnął inny szczególny wypadek w moim domu.
 — Ah! — zawołała hrabina, przypominając sobie posłyszaną świeżo historię o Czorgucie.
 Juljusz ciągnął dalej:
 — Przed dwoma dniami przybył do mnie mój dawny kolega szkolny i miał dłuższy czas przepędzić u mnie, ale wczoraj wyjechał gdzieś konno w nocy, uzbrojony w moje pistolety i dotąd nie wrócił. Koń je-