Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/206

 — Nieżarty! — mruknął Katilina nie zmieniając tonu.
 Mandatarjusz głowę pochylił na piersi.
 — Smutne — szepnął.
 Katilina wpadł w jakieś nagłe zamyślenie.
 — I po cóż pan z tym drugim mandatem przybyłeś do Juljusza? — zapytał mandatarjusza bystro patrząc mu w oczy.
 Pan Gągolewski rzucił głową w tył z zdziwioną miną.
 — Chciałem go się poradzić.... — mruknął.
 — Jakto poradzić?
 Mandatarjusz z niesmakiem głową pokręcił na bok.
 — Nie wiem jak działać w takich razach.... to jest jak sobie postępować.... właściwie jakie jest zdanie polityczne pana Juljusza — plótł bez związku i sensu.
 Czorgut żachnął się niecierpliwie.
 — Czy pan chcesz udawać łotra, czy durnia, panie Gągolewski? — zapytał swym zwykłym wyzywającym, bezwzględnym tonem.
 Pan mandatarjusz jakby cały skąpał się w ukropie.
 — Panie dobrodzieju.... — zawołał podnosząc się z krzesła.
 Katiliua nie patrzył na niego wcale.
 — Albo może panu nie dość na jednem albo drugiem i chcesz być obojem naraz?....
 — Ależ panie łaskawy!.... — zawołał mandatarjusz w walce między oburzeniem a podłą uległością.
 — Idźże pan do sto djabłów — przerwał Katilina