Strona:Walery Łoziński - Zaklęty Dwór.djvu/199

 Pan mandatarjusz zamiast odpowiedzi jeszcze raz ukłonił się uniżenie i znowu z podełba zerknął na mówiącego.
 — A co tam pan powiesz nowego? — zagadywał dalej Katilina tonem z pańska lekceważącym.
 — Przybyłem w ważnym interesie do samego pana — odpowiedział mandatarjusz z ważną i tajemniczą miną.
 — Zastajesz mnie w jego miejscu, łaskawco.
 Pan Gągolewski zawahał się i jakby z niesmakiem poprawił czuprynę.
 — Przybywam z pewnym sekretem...
 — Fiufiu! — zagwizdał przez zęby Katilina.
 Mandatarjusz ściągnął brwi i mocniej przygryzł wargi.
 — I cóż to tedy za sekret mój dobrodzieju? — zapytał drwiąco Katilina, dmąc mu prosto w nos spory kłąb dymu.
 Pan mandatarjusz nadął się do większej powagi i uroczystości.
 — Jestto rzecz bardzo delikatna....
 — A więc?
 Mandatarjusz zmieszał i zakłopotał się widocznie.
 — Chciałbym pomówić o niej z samym panem — mruknął niezupełnie pewnym językiem.
 Katilina rzucił się gwałtownie w swem siedzeniu i surowo schmurzył czoło.
 — A cóż to pan mię masz za szpiega? — zagrzmiał piorunującym głosem.