Strona:Walery Łoziński - Czarny Matwij.djvu/14

 Jurko wycedził do ostatniej kropli pozostałą resztę rzucił flaszkę na bok.
 — Niech się dzieje co chce — mruknął wstrząsając się cały — zaczekamy do pierwszego brzasku.
 Żyd przykucznął na powrót przy ogniu i zaruszał wargami jakby jakąś cichą odprawiał modlitwę.
 Jewdocha ciągle nieruchoma patrzyła się w dogorywający żar.
 — Biedny Maksym! — szepnęła nagle z westchnieniem — przepadł tak marnie!
 Jurko ponuro pokiwał głową.
 — Nie było i nie będzie już takiego drugiego! — wykrzyknął. — Z nim razem człowiek nie bał się dziesięciu rewizorów a przechodził przez granicę jak przez próg własnej chaty.
 Żyd snać skończył swe pacierze, bo dwa palce przyłożył do ust i do czoła.
 — Ny, może on jeszcze żyje — ozwał się — przecież nie znaleźli jego trupa, choć się tyle naszukali.
 — Żyje! — powtórzyła góralka z głuchym naciskiem. — Sama widziałam, jak czterech rewizorów naraz do niego dało ognia: słyszałam jak jęknął okropnie i w moich oczach potoczył się w Sołtysi wąwóz.
 — Ny i gdzie się podział, kiedy go tam nie było? — poderwał żyd zupełnie nieprzekonany.
 Góralka zaśmiała się półgębkiem.
 — Szukali go dopiero z rana a wilków dość w naszych lasach.
 — Ny, wiecie co, ja wam coś powiem — ozwał się żyd na nowo. — Mnie się ten wasz Maksym zawsze