Strona:Waleria Marrené - Przeciw prądowi Tom I.djvu/31

25

wyobraźni, która chociażby najprzelotniejsze wrażenie podnosiła do potęgi, wytwarzała męczarnie z chwilowej zwłoki i przedstawiała myśli najstraszliwsze obrazy.
 — Ale dlaczegóż, dlaczegóż? — pytał.
 Miała już czas uspokoić się trochę, spiesznie otarła błyszczące oczy, z których łzy zniknęły bez śladu, jak krople wiosennego deszczu pod ożywczym promieniem słońca, i uśmiechnęła się cała zarumieniona.
 — Dlaczegóż? — powtarzał ojciec, dla którego spokojnej natury córka stanowiła nieustanną zagadkę.
 — Alboż ja wiem? — odparła z odcieniem niecierpliwości, bo teraz była już zupełnie ogarniona uczuciem szczęścia.
 Zwracała się ku drzwiom prowadzącym wewnątrz domu, nasłuchając turkotu i kroków szybkich. Minuty, konieczne ażeby podróżny zajechał przed dom, wyskoczył