Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/285

nie zwracając uwagi na wzruszenie damy, składała i strzepywała obojętnie salopę.
 Dama z wpół przymkniętemi oczyma wsłuchiwała się w dalekie, przytłumione echo strzałów i mówiła półszeptem do siebie, snać nie mogąc zapanować nad potrzebą wypowiedzenia szarpiących ją uczuć.
 — Stało się! Przepadło wszystko! Złe przeczucia mnie nie zawiodły! Dotąd znosił ją, jako matkę swego syna!... Talleyrand ostrzegał! Nie umiała korzystać, nie umiała zdobyć sobie stanowiska! Jeżeli teraz, w stanowczej chwili nie podyktuje żądań.. Ale nie, ja na to nie mogę pozwolić!... Rodzina ma swoje prawa, ma swoje wymagania! Zuzanno! Zmaczaj mi chustkę wódką!... Jeszcze strzelają!?...
 — Strzelają!...
 — Był kto dzisiaj u pani szambelanowej?
 — Nikt! Kwiaty przynieśli tylko!
 — Kwiaty! — powtórzyła z wybuchem dama. — Zawrotu głowy można dostać z tych kwiatów!...
 — Pani szambelanowa bardzo lubi...
 — Dosyć! Nie wtrącaj się do nieswoich rzeczy! Lubi kwiaty! A... Księcia Frioulu nie było naturalnie?
 — Nie było, proszę księżnej pani!
 — No, ja myślę!... Ale dlaczego nie znoszą pudeł, które przywiozłam?
 — Pewno wzięli do garderoby!
 — Tylko proszę mi nie okazywać złego humoru!
 — Czyżbym śmiała...
 — Pan hrabia miał noc spokojną?
 — Nie wiem, piastunka ani ochmistrzyni nie pokazała się jeszcze od rana na naszej stronie!...
 — Ależ to czysta komedja! Mieszkać pod jednym dachem...