Strona:Wacek i jego pies.djvu/84

Rozdział siedemnasty

CUDA PUSZCZY

 Mikuś wykrył tajemnicę Nory.
 Opuszczała gajówkę o świcie.
 Zwykle niezmiernie ostrożna, a nawet bojaźliwa w obecności Mikusia, przy wejściu do puszczy zmieniała się nie do poznania.
 Przechodziła obok przybysza spokojna, pełna powagi i wyniosła.
 Zdawało się, że nie spostrzegła młodego kundla i pogardza jego nikomu niepotrzebnym i bezużytecznym życiem.
 Mikuś rozumiał to, bo czując na sobie spojrzenie Nory, wtulał głowę w kudły na karku i udawał śpiącego.
 Czuł wstyd, którego długo objaśnić sobie nie mógł, ale w końcu ogarniał go gniew.
 Tak był przejęty tym wszystkim, że nawet jeść nie chciał.
 Leżąc na podwórku lub na pastwisku, łamał swój płaski, potężny łeb, myśląc o Norze, która zwęszywszy coś, poczynała merdać ogonem i uspokojona już odchodziła.
 Wreszcie kundel zrozumiał, że Nora pracowała razem z gajowym i była dumna, że ma obowiązki, które wykonuje uczciwie i starannie.
 Przychodziła Mikusiowi co prawda do głowy myśl, że i on przecież pełni swoje obowiązki pilnując podwórka, a na polanie konia, krowy i kozy.