Strona:Wacek i jego pies.djvu/64

 Długo nie odchodził od spalonej budy i wył coraz smutniej.
 Inne psy zaczęły mu wtórować.
 Wszystkie jak gdyby płakały nad losem mieszkańców cichej osady.
 W każdej spalonej chacie zachowało się coś niecoś przed ogniem.
 Zapasów więc nazbierało się sporo.
 Znalazła się mąka, kasza, olej i słonina.
 Wacek tym samym rozkazującym głosem polecił kobietom przygotować strawę.
 Odnaleziono zdolny do użytku kocioł, chłopaki rozpalili wnet ognisko, dwie staruszki poczęły gotować krupnik i zamiast chleba piec placki kartoflane.
 Kiedy cała gromadka pogorzelców była już po posiłku, Wacek kazał starszym chłopcom stanąć na uboczu.
 Nikt się z nich nie sprzeciwiał.
 Każdy wykonał rozkaz, jak gdyby uznając, że Wacek ma już prawo dowodzić wszystkimi.
 Chłopiec zwrócił się do kobiet.
 — Wieczór się zbliża — powiedział. — Przed nocą nie doszłybyście z dziećmi do miasteczka. Musicie tu spędzić noc... Widziałem, że w domu kupca ocalały dwa narożne pokoje... Urządzicie tam sobie nocleg. Ja tymczasem odprowadzę chłopców do miasta i z księdzem-wikarym porozmieszczam ich w przytułku i w Czerwonym Krzyżu... O świcie będę tu z powrotem i powiem, co robić należy.
 Po tym przemówieniu poprowadził chłopców do miasteczka.