Strona:Wacek i jego pies.djvu/60

 Czasami hukały strzały i dobiegały wtedy rozpaczliwe krzyki.
 Wacek się zatrzymał.
 Strzały przestrzegały go. Mówiły o niebezpieczeństwie dla życia.
 Przypomniał sobie nieprzytomną odpowiedź uciekającego chłopaka.
 — Zabijają!...
 Wacek pomyślał, że nie ma po co wracać do palącej się wsi.
 Lepiej uciekać do miasteczka, na plebanię.
 Młody ksiądz-wikary zaopiekuje się nim.
 Przecież matula przed śmiercią, przy ostatniej spowiedzi, tak serdecznie, ze łzami prosiła go o to.
 Przez daleki zgiełk pożaru przedarła się krótka salwa.
 Ledwo umilkło jej echo, Wacek, zamiast zawrócić ku miasteczku, pobiegł w stronę wsi.
 Biegł, z troską myśląc o Siwikach — poczciwych, dobrych ludziach — o białej kotce i o wszyskich, którym grozi śmierć od ognia i tych strzałów.
 Biegł ku wiosce, żeby ratować i pomagać, chociaż sam nie wiedział, jak będzie to robił.
 Przy nim biegł Mikuś.
 Zapewne wyczuł już wrogów, bo miał zjeżone na karku kudły i zmarszczony, zły pysk.
 Wacek nie przebiegł jeszcze połowy drogi, kiedy ujrzał kilka ciężarowych samochodów i motocykli z żołnierzami.
 Boczną drogą powracały ze wsi ku szosie.
 Wacek popędził naprzód, ile mu tchu starczyło.