Strona:Wacek i jego pies.djvu/279

 Wacek jednak nie pochwalił się tym, że bądź co bądź brał udział w tym odwecie za okrucieństwa i nikczemność znienawidzonego wroga.
 W tydzień po tym wypadku nastał radosny dla Wacka dzień.
 Do gajówki przybył uśmiechnięty jak zawsze profesor i oznajmił:
 — Szeregowy „Ryś“! Stawiam się z hasłem „Struna“.
 Wacek zaniemówił ze zdumienia i szczęścia.
 Miły, dobry profesor przynosił mu wyzwolenie.
 Wacek czuł się jednak żołnierzem.
 Prostując się więc służbowo, zameldował mu, że gotów jest wykonać jego rozkazy.
 Wacek zaprowadził profesora na pogorzelisko i pokazał miejsce, gdzie pod stosem popalonych gałęzi i pniaków ukryty był skład broni.
 — Macie wykonać ostatnie w puszczy zlecenie! — oznajmił profesor.
 — Rozkaz! — odparł Wacek i uważnie słuchał.
 Przez trzy następne noce przewoził chłopak skrzynie, w których okoliczni chłopi, znajomi i koledzy jego z oddziału Strunowskiego ułożyli wszystką broń i amunicję.
 Wiózł ten niebezpieczny ładunek drogami polnymi, do drugiej od puszczy stacji kolejowej, gdzie przy budce majstra drogowego przyjmował od niego skrzynie młody pomocnik zawiadowcy stacji.
 — Załadujemy to na plaformy węglowe i wyprawimy dalej. Tam są nasi ludzie, więc przekażą broń komu się należy! — objaśnił Wacka kolejarz.
 Chłopak nie posiadał się z radości.