Strona:Wacek i jego pies.djvu/18

 Tu i ówdzie zgrzytały suche badyle, poruszane wiatrem.
 Dzwoniły żelazne wieńce na krzyżach.
 Krakały wrony.
 Piesek nagle sapnął i jął węszyć.
 Wytknął łeb spoza pagórka i rozejrzał się.
 Niedaleko od siebie spostrzegł małego chłopaka.
 Siedział skulony przy świeżo usypanym żółtym kopczyku na grobie. Chłopak modlił się i płakał cicho.
 Nieufny i zły zawsze kundel poruszył nagle kitą i ostrożnie poszedł ku niemu.
 Stanął przed chłopakiem, łeb przekręcił na bok i przyglądał mu się uważnie.
 Nie lubił chłopców.
 Ciskali za nim kamieniami, gonili krzycząc i gwiżdżąc, szczuli psami.
 Ani jeden nie rzucił mu kawałka chleba.
 Zresztą nikt w wiosce nie troszczył się o niego.
 Zdechłby z głodu, gdyby nie umiał tropić zajęcy i żeby czasami nie kradł.
 Za to znów wszyscy go nienawidzili i odgrażali się, że go zabiją.
 Trudno jednak było zdybać kundelka.
 Zjawiał się nagle, porywał kurę, kaczkę lub bochenek chleba i — zwiewał.
 Potem na kilka dni znikał bez śladu.
 Obawiał się i wystrzegał ludzi.
 Psów za to największych i najsilniejszych nie bał się wcale.
 Nie odważały się nigdy napaść go i poszarpać mu skórę.