Strona:Wacek i jego pies.djvu/136

 Otworzyła wreszcie podsiniałe i zapuchnięte oczy i z trudem wciągnęła powietrza.
 — Litości! Litości! — szeptała tak cicho, że Wacek długo nie mógł zrozumieć, co mówi do niego nieznajoma.
 Zochna rzuciła się ku niej wołając:
 — Mamusiu, mamusiu, to dobry, dobry pan... on nas nie będzie bił!
 Wacek pomógł pani usiąść wygodniej, przykrył jej nogi swoją kurtką i powiedział:
 — Skoczę do dworu i zawołam ludzi, bo...
 Nie skończył, gdyż pani wyciągając do niego ręce poczęła prosić:
 — Nie zostawiaj nas tu samych, miły chłopaku! Tamci mogą powrócić i zamordować nas...
 — O kim pani mówi? — spytał Wacek.
 — Kiedy furman odjechał, napadło na nas dwóch wyrostków... pobiło nas, pokaleczyło... Zdarli oni z nas płaszcze, zabrali mi pieniądze, pierścionki, zegarek i walizkę... Nawet Zosieńkę moją małą skopali nogami...
 Wackowi aż krew do głowy uderzyła, tak bardzo był przejęty tym opowiadaniem.
 — Ech! Żeby tak był tu Mikuś zemną! — mruknął surowym głosem.
 — Kto to — Mikuś? — spytała dziewczynka.
 — Mój pies, prawdziwy wilk!... Dobry, mądry i odważny...
 Wacek urwał nagle.
 Posłyszał turkot kół.
 Wypadł z lasu na szosę.
 Jechał tam wóz, zaprzężony w jednego konia.