Strona:Wacek i jego pies.djvu/104

 Mikuś w mig zrozumiał i zniknął w gąszczu.
 Na razie nic ciekawego nie zwęszył.
 Spostrzegł tylko, że w puszczy coraz bardziej roiło się od ptactwa.
 Za każdym dniem nowe i liczniejsze przybywały ich rzesze.
 Wiosna szła ku końcowi.
 Ptaki, nie obawiając się już nagłych przymrozków, coraz tłumniej przybywały z ciepłych krajów, gdzie spędziły długą zimę.
 Gajowy kierował się ku tej części puszczy, gdzie Mikuś jeszcze ani razu nie zaglądał.
 Wkrótce węch psa coraz częściej zaczął pochwytywać woń zajęcy i kuropatw. Jedno stadko ich zerwało się z łopotem skrzydeł tuż spod jego łap.
 Mikuś zapamiętał sobie dobrze to miejsce, gdzie krzyżowały się liczne ślady zajęcy i kuropatw.
 Stał tam w kotlinie las brzozowy i krzaki czarnego bzu. Za lasem tym ciągnęło się długie, wąskie pasmo piaszczystych pagórków. Okrywały je wrzosy i ciemne krzaki jałowcowe. Dalej podnosił strzeliste piony bór sosnowy.
 Gdy Mikuś spośród brzóz wypadł na wrzosowisko, coś podrażniło mu chrapy.
 Była to ostra i jak gdyby znajoma, przykra woń.
 Pies zatrzymał się i węszył.
 Przypomniał ją sobie wreszcie i zmiarkował, że woń dochodzi go z lewej strony.
 Stały tam stłoczone razem krzaki jałowcowe. Dookoła podnosiły suche łodygi sczerniałe przez zimę osty.
 Ostrożnie stąpając Mikuś zbliżał się do krzaków.