Strona:Wacław Sieroszewski - Z fali na falę.djvu/70

czeluście pożogi chłonęły budowle, drzewa i parkany…
 Już wyprzedziły ich…
 O-Nami-san ledwie dyszała.
 — Porzućcie mię!… Puść mię, O-Sici… Uciekajcie sami!… — prosiła wnuczkę, która ciągnęła ją za starczy „obi“.
 — Uchodź, mamusiu, z dziećmi!… Ja zostanę z babką!… — błagała dziewczyna.
 Coraz mniej było wokoło nich ludzi, coraz więcej dymu i ognia.
 — Zginiemy, ale zginiemy razem, albo razem wyratujemy się!… — postanowiła mężna matka.
 — Byle dopaść do murów świątyni Atagina!…
 Dzieci płakały, kobiety niosły je, słaniając się na nogach…
 Wreszcie w gęstym, śmierdzącym zmroku odgadły mur po wielkich, chropawych jego głazach i po wiejącym odeń chłodzie… Setki ludzi darło się na szczyt ściany, walcząc o miejsce.
 Rodzina O-Kade-si przytuliła się u podnóżka budowli, chowając w wilgotne jej szpary zgryzione dymem oczy i charczące od kaszlu usta…
 — O-Kade-si!… Gdzież jesteś!?… — wołała na męża nawpół obłąkana Onoja…
 Już nie mieli więcej siły, już gromadka ich ucichła bez ruchu, choć krzyk grozy, lecący zgóry, potężniał, choć wzmagał się znój oraz łoskot pożogi…