Strona:Wacław Sieroszewski - W szponach.djvu/43

 — Czego chcesz?
 — A co masz?
 — Nic. Wszystko mi odebrali w kancelarji.
 Drab bez ceremonji zapuścił mu rękę do kieszeni i wyciągnął stamtąd chustkę.
 — A widzisz, łżesz...
 — W mordę go, w ryja, puść mu ikrę!... Niech wie, że my nie policja, że nam prawdę musi gadać!
 — Dajcie mu spokój, pewnie student, gorsza od nas hołota, od nich wszystko biorą! — ozwał się ochrypły bas pijacki.
 — A juściż!... A mało to studenty i te przeklęte pe-pe-esy naszych w rewolucję natraciły...
 — Z burżujami trzymają...
 — Puśćcie mię. Ja was nie zaczepiam!... — próbował opierać się Józef, ale spiżowe ramię draba przyciskało go z wielką mocą do ściany.
 — Powiedz, synu, kto jesteś?...
 — Uczeń jestem... z gimnazjum... z polskiego gimnazjum...
 — Puść go, wypióra!... Niech go djabeł kocha. Nie znęcaj się, nie masz nad kim!... — znów ozwał się ten sam bas pijacki.
 — A jakże!... Znam go przecie... To stróżów syn... Gawar mały, szczeniak tego psa, co wczoraj nas wsypał... Wstawajcie, chłopcy, uciecha!...
 Józef przypomniał sobie wczorajsze zajście ze złodziejami „pajęczarzami“ w piwnicy, przypomniał sobie ich pogróżki. Gwałtownem szarpnięciem wyrwał się z rąk złodzieja i stanął w ką-