Strona:Wacław Sieroszewski - W szponach.djvu/156

 — Niech pan siada! — zwrócił się do niego tym razem dość grzecznie, wskazując na stojące naprzeciwko krzesło.
 Nachmurzona twarz Gawara złagodniała cokolwiek.
 — Jakże się pan czuje?... Zdrów pan?
 — Zdrów. Prosiłbym o książki...
 — Książek dać nie mogę. Pana śledztwo jeszcze nie zakończone... Kiedy przyjdzie czas, to pan książki dostanie. A tak poza tem zadowolony pan?
 Gawar milczał.
 — No co?... Rozumie się, że w więzieniu zupełnie dobrze być nie może, ale przyznać musicie, że żywią was dobrze, że cele macie suche i ciepłe, spacery...
 — Nie mam spacerów!...
 — Przyjdzie i to, przyjdzie!... Wszystko przyjdzie. Władza o wszystkiem myśli, o wszystko się troszczy, żeby było jak najlepiej. Oto, tu przysłano panu bieliznę i trochę jedzenia...
 Wskazał ręką na leżącą na rogu paczkę. Gawar zerwał się i szybko ku niej rękę wyciągnął.
 — Poczekaj, młodzieńcze, tutaj przedtem podpisz. Złożono na twoje imię pięć rubli, a że z dawnych pozostał jeden, więc razem sześć!...
 — Jakto jeden?... — bąknął zdumiony Gawar.
 — Przecież część kazałeś przepisać na tego tam... ach, zapomniałem...
 — Antoniego Musiałowskiego... — podpowiedział Gawar.