Strona:Wacław Sieroszewski - Risztau, Pustelnia w górach - Czukcze.djvu/50

niby skóra nosorożca, na krzywe nogi w bardzo wązkich nogawicach.
 Sembat mrugał przebiegle zaropiałemi oczkami i kłaniał się z prawą ręką na piersiach, a lewą zakrywał szyję butelki, wyglądającej mu z kieszeni.
 — Chora urutski — y — zdrowa... Sembat mało — mało... Sembat wie...
 — Chora urutski zielsko precz... woda precz szałtaj-bałtaj... — prędko odrzekł Stanisław, uprzedzając przymówkę do swojej kieszeni.
 Ormianin cmoknął głośno.
 — Młoda baba gdzie?
 — Wszyscy przy sianie.
 — Rutski baba y — lubi?
 — A Sembat?
 — O!
 Roześmiał się, odwrócił, oparł się o framugę okna i zaczął rozmawiać z panią Strasiewiczową o maśle, kurach, jajach tymsamym zabawnym rosyjsko-ormiańskim językiem.
 — Panie Stanisławie, bądź już pan grzeczny do końca i pomóż Justynie przypędzić krowy z lasu... Widzi pan, ledwie idzie biedaczka!... Co za skwar!
 Stanisław dostrzegł już był Justynę i chciał właśnie zapytać, dlaczego wraca sama. Tamci, jak się okazało, mieli w polu jeść obiad; Justyna właśnie przyszła go zabrać i krowy wydoić.
 Stanisław poszedł do lasu, ale bydło, rozgorączkowane upałem, ścigane przez owady, niełatwo było zebrać i wypędzić z lasu.
 Ucieszył się więc, gdy zobaczył zdala przez