Strona:Wacław Sieroszewski - Risztau, Pustelnia w górach - Czukcze.djvu/40

i pił herbatę ze spodeczka, trzymając go elegancko w trzech palcach, zwrócił ku niemu swą brodatą twarz i powtórzył poważnie:
 — Selim zaniesie!
 — Zgubiłem pieniądze w ostatniej przygodzie — odezwał się z zakłopotaniem Stanisław — i nie mogę ruszyć się z miejsca, póki nie otrzymam odpowiedzi na mój list.
 — Mój Boże, jeszcze tego brakowało! — wykrzyknęła pani Strasiewiczowa.
 Wszyscy milczeli.
 — Nic pan nie mówiłeś! A dużo? — flegmatycznie zapytał Szymon.
 — Niedużo; najgorsza rzecz, że czekać muszę. Nie mówiłem zaś, bo na cóżby się zdało?... odrobić tego nie można.
 — Racja... jeżeli odrobić nie można... — widocznie nad czymś rozmyślając, powtórzył Szymon.
 — Owszem, można — przerwał Jurek. — My z Selimem pójdziemy jutro po śladach i — znajdziemy! — zakończył energicznie. — Gdzie pan nosił pieniądze?
 — Miałem je w zielonym woreczku na szyi. Sznureczek musiał się przerwać... a po takich włóczyłem się wertepach, że doprawdy szkoda czasu. Wpadły może w jaką szparę, a od tej chwili i deszcze nieraz były, i wiatry wiały... Niech w każdym razie Selim jutro listy odniesie; to pewniejsze.
 Selim, który uważnie słuchał, choć nic nie rozumiał, życzliwie kiwnął głową.
 — Teraz proszę, niechże już pan je: jajecznica