dalej kupcy, najniższą zaś warstwę tworzyła kasta — eta — ludzi pogardzanych, kasta powstała z jeńców wojennych oraz tych emigrantów, których wypadki życiowe wyrzuciły na brzegi Japonji. „Eta“ musieli mieszkać w osobnych dzielnicach; nie mieli prawa kupować w tych samych sklepach, co inne warstwy; główne ich zajęcie polegało na wyrobie skór, garbarstwie i uboju zwierząt, czynnościach uważanych za nieczyste u Japończyków i zabronionych przez religję buddyjską. Wszystkie warstwy powyższe były ograniczone w swych prawach. Nie mogły trudnić się innemi zawodami, niż te, które im prawo przepisywało. Członkowie poszczególnych kast nosili specjalne odznaki na ubiorach. Przejście z jednej kasty do drugiej było utrudnione a nawet wzbronione. Ten ustrój feudalny niezmiernie przypominał nasz w wiekach średnich. Miał on też ten sam do pewnego stopnia rezultat, co i u nas. Życiem wewnętrznem Japonji wciąż wstrząsały niepokoje na tle rywalizacji potężnych rodów magnackich. Dajmjosi, którzy otrzymywali swe leny od mikada, byli zazdrośni. Albowiem ich udziały — województwa i starostwa — były rozmaitej wartości, jedne bogatsze, drugie biedniejsze, jedne w miejscowościach zaludnionych, pełnych miast, inne w okolicach oddalonych od większych skupień ludności, dzikich i nieurodzajnych. Ciągłe dą-
