Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/61

 — Więc czegóż chcesz, utrapieńcze?
 — Nie wiem, a raczej wiem, że chcę tego, na co złożyć się muszą wysiłki pokoleń...
 — Ba! Mała rzecz! Ale rozumiesz, że dać ci tego nie mogę... Bierz co jest!
 Przygarnął ją i zarzucił jej ręce, twarz, piersi i szyję kaskadą pocałunków. Poddawała się im bez wstrętu lecz i bez cienia zachęty.
 — Moją wadą jest bezwzględna, nieprzezwyciężona szczerości... — szepnęła cichutko.
 Wypuścił ją z uścisku i odsunął się, siląc ukryć na twarzy wyraz zawodu.
 — Po prostu — nie kochasz mnie!
 — Na inną miłość mnie nie stać!
 — Skąd wiedzieć możesz?! W dodatku: dlaczego to zaczęło się od owego nieszczęsnego polowania?
 Milczała zmieszana.
 — Pewnie wypadkiem.
 — Ach, nie! Przyznaj, że oddałaś mi się z litości, z dobroci serca... a może trochę i... z nudów!
 — Nie! Tego nie rozumiem. Nie oddałabym się nikomu z żadnych względów ubocznych.
 — Więc dopiawdy podobałem ci się?!
 Kiwnęła głową.
 — Zapewne, że nie byłem ci wstrętny. Ale