Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/117

 — Tu mieszkam teraz, tu! — dodała, rumieniąc się coraz mocniej.
 — Zdaje się, że mię z tego ułusu wyrzucą, więc przyszedłem... odnoszę...
 — Za cóż to wyrzucić mają?
 — Za to, żem przyjął na noc przejezdnych towarzyszy...
 — Ach, jakże żałowaliśmy, że niewidzieliśmy ich! Kto to był, skąd i co opowiadali?... Niech pan siada... Bardzo proszę... Tymczasem nastawię imbryk!...
 Zerowicz usiadł wreszcie i zaczął szczegółowo opowiadać o przejezdnych. W tej opowieści oraz płynących zeń filozoficznych uwag utonęła całkowicie króciuchna wzmianka o jego własnym losie. Dopiero, gdy późno wieczorem wszedł do izby znużony, przesiąknięty zapachem żywicy Stefan, Zofia powiedziała mu ze wzruszeniem:
 — Wiesz — Zerowicza wysyłają!
 — No, jeszcze nie wysyłają, ale się pewnie na temskończy... Wzywano mię dopiero na śledztwo...
 — Za cóż to?
 Musiał powtórzyć całą opowieść o przejezdnych i swoją w dodatku sprawę.
 Stefan słuchał jej z widocznym niepokojem, jego obrzękła od wiatru, czerwona twarz cokolwiek pobladła.