Strona:Wacław Sieroszewski - Małżeństwo, Być albo nie być, Tułacze.djvu/363

 Wiktor ciężko usiadł i, całą potęgą woli opanowując wzburzenie, przytknął szczękające zęby do szklanki.
 — Więc... Szumski? — spytała nagle łysina, siadając obok Wiktora na rogu stołu i wpatrując się badawczo w zbiega. — A do jakiej należycie partyi?
 Wiktor z odcieniem dumy wymienił nazwę jednej z najpotężniejszych organizacyj politycznych.
 Zapanowało chwilowe, niezrozumiałe dlań milczenie...
 — Oho! A wiecie, że tam się u was coś psuje...
 — Rozłam... Wiem napewno — wtrącił ktoś drugi.
 — Co?...
 Wiktor powstał mimowoli.
 — Niepodobna!
 — Dlaczego? To było do przewidzenia... Partya wasza nie ma naukowych podstaw. Jest zlepkiem żywiołów... Drobne mieszczaństwo i robotnicy... Patryoci i socyaliści...
 W miarę, jak mówili, Szumski bladł, i wązkie usta nikły mu całkowicie w półbolesnem, półwzgardliwem zacięciu.
 — Ach, słyszałem już to... Więc to tylko domysły?