Przejdź do zawartości

Strona:Wacław Sieroszewski - Korea.djvu/242

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została skorygowana.

ale u kobiet (czagori) jest tak krótką, że nie zakrywa piersi. Koszuli Korejczycy nie znają. Spodnie i kurtkę (czagori) wdziewają wprost na gołe ciało. Zwierzchnie ubranie, które Korejczyk nosi przeważnie na ulicy lub idąc w odwiedziny, ma kształt długiego chałata za kolana, z wykładanym kołnierzem i szerokimi rękawami[1]. Kobiety wkładają obszerne spódnice (czhuma), ściągane tasiemkami w pół ciała, ale zachodzące brzegiem aż pod pachy. U kobiet z ludu sięgają one zaledwie

  1. Uwaga. Rozróżniają Korejczycy 14 rodzajów chałatów:
    1) Zwykły, biały męzki — czemagi.
    2) Zwykły żeński — czamoi.
    3) Zwierzchni, z workowatymi rękawami, bez rozporków z boków — turi-magi.
    4) Zwierzchni z workowatymi rękawami i rozporkami z boku od pasa — tiung-czumagi.
    5) Z rękawami wązkimi — turao-si.
    6) Z rękawami wązkimi z rozporkami z boku od pasa — czaon-si.
    7) Wdziewany jedynie przy wejściu do pokoju, gdzie stoi nieboszczyk — czeun-si.
    8) Zwykły, codzienny — cemogi.
    9) Odświętny, wystawny — kuan-bogi, lub piun-czumagi.
    10) Szlachecki, żeński z wązkimi rąkawami — szjang-o-szi.
    11) Zwierzchni, z workowatymi rękawami, nadziewany na czamogi — ta-bogi.
    12) Żałobny — sam-bogi.
    13) Kolorowy, żeński, szlachecki z szerokimi rękawami — tiung-o-szi.
    14) czarny — tomogi.