Strona:Wacław Sieroszewski - Dalaj-Lama Część pierwsza.djvu/125

 — Pocoś słuchał zezowatego włóczęgi?... Odrazu czułam wstręt do niego...
 — Cicho!... Nie kłóćmy się, może są, może choć część się znajdzie, rozdzieliłem na dwie części!...
 Już byli, przy urwisku; Władysław wprost skierował się do wielkiego świerka owiniętego do samej ziemi, niby płaszczem ciężkiemi gałęźmi z gęstem czarnem prawie igliwiem. Gdy znikł za jego zasłoną, Hania wstrzymała oddech.
 — Jest!... — zawołał radośnie. — Są całe!...
 Wyniósł z triumfem dwa uszyte z pęcherzy worki, pełne proszku z mięsa i ryb.
 — A ładunki?...
 — Zaraz, te gdzieindziej!...
 Oddał siostrze woreczki i podszedł stanowczo do ogromnego nieopodal wykrotu zbutwiałego modrzewia; przykucnął, lecz, nim zaczął kopać, wyszeptał:
 — Był ktoś.
 Hanka patrzała mu niecierpliwie przez ramię, na rozgrzebujące ziemię ręce. Daremnie szukał, kopiąc coraz głębiej.
 — A możeś się omylił? Może nie tu!...
 — Ależ tu, dobrze pamiętam...
 Wstał i, ocierając zimny pot z czoła, powiódł wzrokiem po pobliskich krzewach i zaroślach.
 — Tu, napewno tu!...
 Znowu zaczął rozpaczliwie rozkopywać miękką, wilgotną ziemię...