Strona:Wacław Sieroszewski - Łańcuchy.djvu/55

was, Somow, skargę podam, że robi pan skandale! — zwrócił się do blondyna.
 — Przestań, Somow!... Daj pokój, Somow!... — rozległo się w tłumie.
 Szereg rozstąpił się i gromadka przybyłych, wparta na salę przez klucznika, usłyszała za sobą łoskot zamykanych drzwi.
 — Skąd?
 — Z Warszawy.
 Aaa!... Z jakiej partji?
 — Z rozmaitych.
 Otaczający tłum zrzedniał, tak, że mogli posunąć się cokolwiek przejściem wzdłuż ściany.
 — Doprawdy niema miejsc! Nie wiem gdzie się położycie?... Dlaczego nie prosiliście, żeby was pomieszczono w nowym gmachu? — pytał w dalszym ciągu Somow.
 — Nie wiedzieliśmy.
 — A nawet, gdyby wiedzieli, to by pewnie nie prosili... Czyż nie wiecie, Somow, że nawet kryminaliści nie chcą dostać się do tej „konstytucji“...
 — Właśnie dziwię się: dobre powietrze, elektryczne światło, czystość...
 — Dlaczegóż wy, Somow, dziennikarz, człowiek inteligentny i uświadomiony, sami się tam nie przenosicie? — wtrącił uszczypliwie niewysoki, szczupły więzień z suchą ostrą szarą twarzą.