Strona:Wacław Sieroszewski-Zamorski djabeł.djvu/222

orszaku, poprzedzani przez oprawców z blyszczącemi mieczami. Tłumy ludu stały w milczeniu z obu stron drogi. Skazańcy szli ze spętanemi rękoma i śpiewali pieśń, która wychwalała męstwo Chińczyków, piękność ich kraju i wyrażała pogardę dla barbarzyńskich cudzoziemców, „przeklętych Jan-guj-tzy!“ (zamorskich djabłów). Ale w miarę, jak skazani zbliżali się do fatalnego pola, głosy ich rwały się i milkli.
 — Powiedzcie, żeśmy zuchy! Pochwalcie nas! — wołali do tłumów.
 — Czy twarze nasze pobladły? Czy kroki zawodzą nas?
 — Nie, nie! — odpowiadano im. — Niech Niebo Wysokie błogosławi was!
 — Pochowajcie nas, jak przystało mężnych.
 Obrzucono ich kwiatami, a gdy przyszli na miejsce, podano im z ciżby chłodzące napoje. Pili długo pobladłemi usty, aż kaci zniecierpliwieni wytrącili im z rąk czasze. Zmuszono ich uklęknąć szeregiem.
 Wtym jeden wyrwał się i zaczął z pachołkiem szamotać.
 — Nie chcę... Puśćcie mię!... Pójdę... Boję się!... — ryczał.
 Brzeski poznał w nim wesołego jak dziecko Szuń-Tzi z prowincji Chu-bej. Pokonano go wkrótce; padł jak byk na kolana.
 W powietrzu różowym od zorzy mignęła sina błyskawica stali. Zginął pierwszy. Inni czekali kolei z wyciągniętemi szyjami, mocno trzymani przez pachołków za długie warkocze. Okrwawione głowy zawleczono do kosza i odniesiono do miasta, gdzie miały być wystawione na murach na widok publiczny.