Strona:Wacław Niezabitowski - Skarb Aarona.djvu/178

Marnują tylko naboje! Tutaj żadna kula paść nie może!
 Strzały grzmiały nieomal bez przerwy.
 Zirytowało to wreszcie Żałyńskiego, który z palcem na cynglu karabinka począł wyczekiwać sprzyjającego momentu.
 Niedługo nań czekał.
 Jeden z Arabów wysunął się nagle z poza skały i, przyklęknąwszy, dał ognia.
 Chwila ta, trwająca nie więcej niż sześć... siedem sekund, była dla Żałyńskiego wystarczająca.
 Błyskawicznym ruchem przyłożył kolbę karabinu do ramienia, i prawie nie mierząc, wystrzelił.
 Arab powstał nagle, skręcił w miejscu parokrotnie i, wypuściwszy z rąk broń, począł staczać się nadół po pochyłości zbocza.
 Zrazu ciało jego sunęło powoli, lecz w miarę nabierania rozpędu mknęło coraz szybciej, odbijając się o wystające kamienie.
 Wreszcie znikło poza załomami skał.
 Wypadek ten wywołał snać konsternację w szeregach El Terima, gdyż strzały momentalnie umilkły.
 Po upływie kilkunastu minut Żałyński dojrzał przez szkła bandę znacznie już poniżej, uciekającą ze zbocza góry.
 — Mamy spokój! — rzekł, powstając i wsadzając