Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/422

 — Czy pani hrabina już uprzedzona? — zagadnął cicho ksiądz.
 — Sama żądała... — odrzekł mężczyzna.
 Ksiądz wskazał na przyniesione z sobą zawiniątko.
 — Niech mi pan hrabia wskaże jaką komnatkę.
 — Proszę tu...
 — Czy będzie komu posłużyć?!
 Hrabia skinął głową w milczeniu i powiódł księdza na lewo, do zacisznego saloniku. Ksiądz jął komeżkę wdziewać, stułę nakładać, a puszeczki srebrne rozstawiać.
 Hrabia wyszedł na chwilę i powrócił ze starym, skulonym we dwoje sługą...
 Porozumienie nastąpiło szybko. Sługa ruszył przodem; — śród ciszy panującej w pałacyku rozległ się drżący głos dzwonka...
 Hrabia odprowadził księdza do progu sąsiedniej komnaty, a sam zawrócił do obok położonego gabinetu.
 W gabinecie, rozświetlonym ledwie blaskami idącemi z buchającego ogniem kominka, hrabia padł na fotel i twarz ukrył w dłoniach.
 — Cóż?! — rozległo się naraz zapytanie w pobliżu hrabiego.
 Hrabia odsłonił twarz, spojrzał ku siedzącemu nieopodal mężczyźnie i rzekł.
 — Jest — przyjechał!
 Mężczyzna stęknął i oczy wpił w głownie, gorejące na kominie.
 Przez chwilę słychać było jeno trzask i prychanie iskier.
 — Gdzie — Oleś?! — zapytał z kolei hrabia.
 — Jest u księżnej!...
 — A Corvisart?!
 Miast odpowiedzi w głębi gabinetu rozległy się drobne, przyspieszone kroki, a w ślad za nimi zarysowała się niepe-