Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/334

 — W imię Ojca i syna... jedzie!...
 — Kto? Co?!...
 — Jedzie! A bodajś skisł! — zakrzyknął pan Bolimowski i, nie oglądając się na starościca, ruszył do sieni...
 W tej samej chwili już i pana Łączyńskiego doszły dźwięki trąbki. Pan Paweł pojął alterację pocztmistrza i spojrzał ciekawie ku szybie.
 Biel mrozu atoli pozwoliła mu jedynie zobaczyć cień poszóstnej karety, osadzonej na saniach i kilka niewyraźnych sylwetek.
 Imć Łączyńskiego zdjęła ciekawość spojrzeć na podróżującego ministra. Narzucił tedy kożuszek, czapę wdział i ku drzwiom ruszył, gdy drzwi naraz się otworzyły z impetem. Do izby wszedł zamaszyście młody oficer, okutany granatowym płaszczem z nasuniętym na oczy kapeluszem stosowanym. Oficer wiódł po polsku gwałtowną rozprawę z panem Bolimowskim.
 — Żadnych racji! Konie natychmiast!
 — Trzy pary tylko mam — trzy pary!
 — Do czarta! Departament zamówił...
 — Aha, dla pana ministra!
 — Właśnie dla hrabiego Caulaincourt...
 — Trzy pary mam!
 — Pięć trzeba! Sanie drugie lada chwila nadejdą!
 — Muszą czekać! Muszą czekać! Przed wieczorem!
 Oficer zadzwonił groźnie pałaszem.
 — A ja acanowi powiadam, że muszą być... Przemocą wezmę, do miljon!...
 — Wola wasza!
 — Co wola?! Będziesz mi odpowiadał!? Marsz! Stój — czekaj! Jest tu kominek! Aha! Nakryć żywo ten stół!!... Dalej żywo! A konie za pół godziny żeby tu były!!...
 Oficer machnął groźnie ręką i wybiegł z izby.