Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/289

 — Nie mówmy!
 — Wyjeżdżałaś na miasto!
 — Byłam u Lerny! Dwadzieścia nowych toalet robi dla cesarzowej!
 — Zapewne będą gustowne!?
 — Bezwątpienia! — ucięła oschle księżna. — A ty nie wyjedziesz dzisiaj?
 — Dokądbym ja mogła jechać?
 — Zapewne, skoro sobie tak sama życie ułożyłaś! Co do mnie, idę zmienić toaletę!
 — Wybierasz się z wizytami!
 — Muszę przecież być w Tuileries i bodaj księżnie Montebello wyrazić życzenia!
 — Więc w takim razie wieczorem...
 — Jeżeli twoja służba raczy mnie wpuścić!
 Szambelanowa uśmiechnęła się smutnie.
 — Wiesz dobrze, że ten ceremonjał pochodzi nie odemnie! Duroc tego żądał dla niego... A zresztą, ja tak często potrzebuję być samą...
 Księżna złożyła pocałunek na czole pani Walewskiej, cmoknęła zlekka twarzyczkę śpiącego Olesia i wyszła w milczeniu.
 Szambelanowa pozostała na krześle nieruchoma, zamyślona, zapatrzona w szarzynę dnia marcowego. Naraz, kąty jej kształtnych usteczek drgnęły, pierś wezbrała jakąś cichą skargą, zaklętą w spazmatycznem westchnieniu, łzy ciche spłynęły na jasnowłosą główkę dziecka...
 Do salonu weszła ochmistrzyni i jęła pośpiesznie rozpowiadać pani Walewskiej ostatnie nowiny, które już zdążyły na ulicę de la Victoire trafić.
 Cesarzowa już wczoraj wieczorem zasłabła. Nakazano najściślejszą tajemnicę. Panowie Dubois i Corvisart na krok nie odstępowali cesarzowej.