Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/209

nu zdawać na losy kuli, która nareszcie może mnie odnaleźć pośród bitwy, Francja musi mieć dynastję! Cały świat powinien wiedzieć, że po Napoleonie pierwszym przyjdzie drugi, a po drugim trzeci i dalej czwarty, że śmierć pierwszego nie zachwieje potęgą francuską, że gmach przez niego zbudowany przetrwa, zostanie!
 — Sire! — szepnął niepewnie Corvisart, nie mogąc odgadnąć znaczenia tych słów.
 — Józefina musi ustąpić!
 — Cesarzowa! — rzekł z przerażeniem lekarz przyboczny.
 — Tak! Musi ustąpić miejsca takiej, która będzie mogła wydać na świat syna!
 — Lecz, przywiązanie, które żywi najjaśniejsza pani!
 — Gdyby mi wolno było iść za sentymentem, wówczas szukałbym go tam, skąd wracamy!
 — Więc pani Walewska miała tylko szczęście wpłynąć mimowoli na postanowienie...
 — Mówisz, jakbyś mi chciał wyrzut uczynić...
 — Nie śmiałbym, sire!
 — Ona może najbiedniejsza.
 Medyk pochylił się na koniu. Cesarz po chwili ozwał się raptownie.
 — Zresztą, o tem jeszcze ani słowa nikomu!
 — Rozumiem, sire!
 Domek na ustroniu, z którego był wyruszył cesarz, zaległa cisza. Łopot oddalających się koni już dawno był umilkł, na ganeczku ukazała się postać niewieścia, białą szatą spowinięta. Postać zapatrzyła się w ciemną głąb ścieżyny, ginącej śród drzew, zaczem z lekkiem westchnieniem osunęła się na ławeczkę, na ganku.
 Gromada świerszczyków, grających zajadle w splotach powoju, osłaniającego domek, na wszczęty przez przybyłą szelest umilkła podejrzliwie. Dopiero gdy postać na ręku się