Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/195

 W antykamerze cyrulik podał kapitanowi płaszcz. Ornano rzucił mu napoleona i skierował się ku wyjściu na korytarz. Gdy naraz drzwi się przed nim otworzyły, a we drzwiach ukazała się postać zawoalowanej szczelnie damy, a po za nią przerażona twarz chirurga.
 Dama, na widok kapitana, drgnęła lekko.
 Ornano stanął jak wryty. Mimo woalów poznał przybyłą, odgadł panią Walewskę.
 Kapitan pobladł lekko i usunął się na bok, aby damie uczynić przejście.
 Dama postąpiła ociężale na środek antykamery.
 Chirurg, zgięty w pałąk, pospieszył z objaśnieniem.
 — Jaśnie oświecona pani raczy, tu właśnie pan kapitan, dostojny chory życzył sobie! Te drzwi — wprost! — Dostojny chory...
 — Te drzwi! — powtórzyła cicho dama.
 — Tak jest!
 — Prawda — nie poznałam!
 — Znaczne polepszenie, maligna minęła zupełnie, bezpowrotnie!
 — Ach, tak! Dobrze, racz mnie pan zostawić...
 — Do usług, jaśnie oświeconej pani, do usług! — bełkotał z uniżeniem chirurg, dając znaki cyrulikowi i mrugając znacząco na kapitana.
 Ornano, który był ochłonął z pierwszego wrażenia, skłonił się zimno damie i szedł za chirurgiem.
 Dama atoli poruszyła się nagle i rzekła niepewnie.
 — Czy nie raczyłbyś pan zostać na chwilę?
 Ornano skłonił się ponownie i zatrzymał się wyczekująco.
 Dama skinęła na wystraszonego chiruga. Chirurg wtulił głowę w ramiona i zamknął pospiesznie drzwi.
 Dama odchyliła woal. Ornano, na widok krasą bijącej twarzy damy, zarumienił się zlekka.