Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 02.djvu/126

 — W ciągu kwadransa odbiorą panu pałasz i odprowadzą na odwach!
 — Byle był ogrzany!
 Oficer porwał za pióro.
 — Pańskie imię i nazwisko?
 — Paweł Łączyński!
 Oficer poczerwieniał.
 — Przepraszam pana...
 — Łączyński! — powtórzył pułkownik.
 — Brat... pani Walewskiej! — zakrzyknął oficer zrywając się z za stołu.
 — To do rzeczy nie należy! — odparł kwaśno Łączyński, którego to ostatnie zapytanie znów dotknęło czegoś.
 — Pan pułkownik jedzie z legji północnej, z korpusu generała Dąbrowskiego, wezwany przez rozkaz wysłany przez kurjera cesarskiego! Tak, pan pułkownik Łączyński, brat pani Walewskiej!...
 Pułkownik na tę tyradę, wyrzuconą jednym tchem zmarszczył się.
 — I cóż stąd?
 Oficer zaciągnął guzy munduru adjutanckiego i wybiegł przed stół.
 — Panie pułkowniku, niech mam zaszczyt! Flahaut! Adjutant księcia Bergu czasowo przykomenderowany do kancelarji wice-konetabla armji! Niezmiernie miło! Żal mam tylko prawdziwy, iż pan pułkownik nie raczył odrazu wymienić swego nazwiska! Ach, bo my przecież czekamy tu na pana!...
 — Na mnie panowie czekają!
 — Ależ tak, panie pułkowniku! Kwatera od dwóch dni przygotowana dla pana! Doprawdy nie wiem, jak mam przepraszać! A nawet coś mnie tknęło! Czy pan pułkownik raczy zaszczycić moich kolegów... Panowie Rémusat i Delau-