Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/46

 Księżna przyłożyła szkła do oczu i, spojrzawszy na obrońcę, rzekła z odcieniem rozmyślnego zdziwienia:
 — Ach! Wszak chevalier de Gorajski! Bardzo miło!... Cóż za polityczna konwersacya... Anastazy, pozwól, że ci przedstawię... chevalier de Gorajski!...
 Gorajski skłonił się nizko Walewskiemu.
 Księżna przedstawiła z kolei szambelana Radziwiłłównie, a potem znów Ossolińskiego szambelanowi.
 Pan Anastazy wykrztusił z trudem jakiś komplement, a następnie, nie mogąc zawładnąć opanowującem go znużeniem, ozwał się do żony:
 — Musimy już, czas wielki!...
 Żanetka ledwie zdołała ukryć zdziwienie, teraz dopiero dorozumiawszy się, że ma przed sobą męża swej przyjaciółki.
 Szambelanowa podniosła się w milczeniu z miejsca. Księżna usprawiedliwiała brata.
 — Ma chère Marie! Rozumiesz, jak bardzo chciałabym mieć was u siebie... ale nie śmiem zatrzymywać... po podróży!... Jutro znów!... Ach! Żeby to odłożyć...
 — Niepodobna!... Nie można! — bronił się szambelan, krztusząc się i drepcząc.
 — Tak pragnęłam was mieć u siebie na dłużej!... Koniecznie na dłużej!...
 — Więc nieodwołalnie jutro wyjeżdżasz, Marysieńko? — wmięszała się Żanetka.
 — Musimy!
 — A cóż będzie z naszym spacerem? Jeden dzień! Tylko jeden dzień!... Umówiłyśmy się na jutro na przejażdżkę!... Księżna pani raczy się wstawić do szambelana!...
 — Ależ... czy tu potrzeba aż instancyę wnosić... Taka penitentka... sama najcięższe skrupuły przemaga... ale doprawdy...
 Żanetka nie dała się zbić z tropu wymuszoną grzecz-