Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/44

 — Pani szambelanowa dawno w Warszawie?...
 — Przyjechaliśmy dzisiaj! — odrzekła pani Walewska, nie podnosząc oczu. — A waszmość, panie Stanisławie?...
 — Dwa tygodnie temu jak wybrałem się ze Strzegobożyc.
 — Na dobry czas waszmość natrafiłeś...
 — Jak to mam rozumieć?...
 — Cóż, dawniej niewiele tu było do widzenia, mniej jeszcze do czynienia, nie ciągnęło nic!...
 — Dawniej?... A mnie zdaje się, że ciągnęło właśnie!... Samolubem jestem, gdy tak mówię, lecz któż w mojem położeniuby nim nie był?...
 Szambelanowa oblała się rumieńcem.
 — Trzeba panować i odwracać oczy ku rzeczom wielkim, podniosłym!...
 — A pani... a ty, Maryo... jesteś szczęśliwa?...
 Pani Walewska drgnęła.
 — Żądasz, abym ci powiedziała?
 — Tak, z twoich ust chciałbym usłyszeć...
 Szambelanowa, podniosła dumnie kształtną główkę i rzekła z mocą:
 — Więc tak — jestem nią!...
 Gorajski głowę zwiesił i, skubiąc nerwowo koronkowy mankiet fraka, zauważył z goryczą:
 — Jeżeli tak jest, cieszę się niewymownie!...
 — Byłam pewna, że taka odpowiedź wystarczy!...
 — Bo musi!... Maryo, ty drżysz!... Powiedz, czemu chcesz zadać kłam własnemu sercu?... Zdało ci się, że blask zbytku zagłuszy w tobie odzew danej przysięgi?... Podeptałaś lekkomyślnie moje szczęście; czyż ocaliłaś bodaj własne?... Przebacz — mnie nie wolno takiemi słowy przemawiać, lecz niechaj mam bodaj tę jedyną pociechę, że wówczas byłaś szczerą, że wówczas żywiłaś ku mnie...
 — Przestań! — przerwała z wysiłkiem szambelanowa.