Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/363

 Szambelanowej przyszło na myśl, że nie jej samej tylko czas dłuży się nielitościwie i że ten oficer bezwątpienia musi być mocno zaciekawiony jej obecnością i zapewne skraca sobie czas domysłami.
 Pani Walewska uśmiechnęła się sama do siebie, cóż ją obchodzić mogła opinja takiego pionka, gdy zdeklarowała się całemu światu rzucić rękawicę w osobie Napoleona.
 Wtem, drzwi, któremi szambelanowę wprowadził Constant, rozwarły się gwałtownie. Do komnaty wszedł oficer, w niedającym się rozeznać uniformie, zamienił z ordynansem niemy ukłon wojskowy i wyrzucił zadyszanym głosem.
 — Kurjer z Paryża!
 Ordynans zastukał do drzwi cesarskiego gabinetu i po małej przerwie otworzył je.
 Strumień światła wpadł z gabinetu do komnaty.
 Pani Walewska w strumieniu tym widziała dokładnie marsowo ciemną twarz kurjera, dostrzegła nawet skurcz gwałtowny jej muskułów w chwili, gdy przed nią zarysowała się wyrazista głowa cesarza. Słyszała każdy wyraz.
 — Skąd?
 — Z Paryża, najjaśniejszy panie!
 — Nareszcie! Dawaj!
 Nastała chwila milczenia, przerywanego trzaskiem rozdzieranych kopert, poczem lakoniczna konkluzja.
 — Dobrze! Jutro zamelduj się w sztabie!
 Kurjer cofnął się tyłem za próg. Oficer ordynansowy postąpił naprzód, aby zamknąć drzwi, lecz, potrącony z lekka przez kurjera, odwrócił się, aby go przepuścić.
 Strumień światła, bijącego z gabinetu padł przytem na bladą twarz oficera ordynansowego...
 Pani Walewska zadrżała zleklca — oficerem tym był po rucznik Ornano.
 Drzwi tymczasem zamknęły się, mrok znów zapanował.