Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/341

Vauban. — Wdzięczność mnie nie pociągała, niewdzięczność nie odstręcza!... Bawię się...
 — A gdybym cię prosiła?!...
 — Doprawdy... nie umiem ci odpowiedzieć! Pozwól! List!
 Księżna zacięła usta.
 Pani de Vauban rwała obojętnie podaną jej przez hajduka kopertę.
 — Będzie odpowiedź?!...
 Hrabina rzuciła okiem na mały bilecik.
 — Nic — powiedz — że dobrze!
 Hajduk zniknął za portjerą.
 — Więc wracając do przedmiotu — ozwała się poważnie księżna — czy mogę liczyć na ciebie?...
 Pani de Vauban uśmiechnęła się zagadkowo i podała księżnie tylko co odebrany list.
 Bilet zawierał lakoniczne wyrazy: „Dziś o dziesiątej wieczorem; C. uprzedzony“.
 Księżna spojrzała pytająco na hrabinę.
 — Nie umiem odgadnąć... coś mocno tajemniczego!
 — Ach, teraz niema tajemnicy, los rozstrzygnął! Jest to odpowiedź, na którą czekałam!...
 — Dla niej?! Dla tej! — rzuciła nerwowo księżna.
 — Od Duroca.
 — Od Duroca?!... „Dziś o dziesiątej...“ „C. uprzedzony...“ Kto uprzedzony? Kto?!...
 — Jesteś bardzo niedomyślną, mościa księżno! Constant! Wiesz, nieodstępny kamerdyner...
 — Constant! Constant uprzedzony!... Nie, to nad moje siły!... Pozwól, niech spocznę! Słyszysz, ogarnia mnie sapka!... Sercowa sapka, z nadmiaru! Masz sole?... Natrzyj mi skronie!... Och!... Constant... Och!... Jakże mnie wzrusza! Czujesz?! — bije?!... Słabo mi, ale tak dobrze... tak dobrze... Trzyj, droga hrabino, niech się oswoję... niech się oswoję!