Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/144

 Talleyrand, czując na sobie spojrzenia obecnych, głowę pochylił i usta zacisnął.
 O dwa kroki przed cesarzem zatrzymał się i wysunął rękę z tacą jakby do podania, lecz Napoleon... nie widział...
 Upłynęła długa, męcząca chwila — nareszcie cesarz odwrócił się niedbale ku Talleyrandowi:
 — A co to?!... Limonjada?!... Nie trzeba!...
 Minister skłonił się głęboko i odszedł z tacą.
 Scena ta dała powód do szeptów i uwag.
 — Pierwszy minister! Taki dostojnik! — dziwili się panowie.
 — Służba — ceremonjał! — objaśniali marszałkowie i generałowie.
 — Bardzo mu do twarzy w roli lokaja! — mruczały republikańskie porywy z pod cesarskich mundurów.
 — Jaki on musi być „żenowany!“ współczuły — damy.
 — Niechby na którego z nas trafiło! — mówiły w kącie sali podgolone czupryny, a sumiaste wąsy.
 Pani Walewska była tak zdumiona tą sceną, że aż pochyliła się ku księżnie.
 — Nigdy nie myślałam, żeby pan de Périgord!...
 — Kto nie zna dworu, tego dziwi! — odrzekła kwaśno księżna.
 Szambelan, który był zdołał znów zająć stanowisko wyczekujące za kanapą, uważał za właściwe uśmiechnąć się pobłażliwie.
 — Ceremonjał dworski musi zastanawiać nieświadomych!... Phi!... Cóż tu wielkiego!... Nieboszczykowi królowi jegomości nie lada tackę, ale puhary podawałem na przyjęciach!...
 — Lecz to minister!...
 — Czemże lepszy od szambelana?...
 — Mnie to „detonuje!“ — wtrąciła pani Moszyńska.