Strona:Wacław Gąsiorowski - Pani Walewska 01.djvu/111

poglądał na mnie i powtarzał: „Co, Walesiu, ucieszne?...“ Rozumiesz?...
 — Owszem powiadałeś mi już o tem kilka razy!...
 Szambelan się uraził.
 — Więc powtarzam ci jeszcze raz!... Posyłam po medyka!... Niech ulży — i trzeba się zmóc!...
 Szambelanowa potrząsnęła głową.
 — Nie — nie!... To byłoby nad siły!... Tak pokazać się nie mogę!...
 Pan Anastazy przyłożył szkła do oczu — badał przez chwilę twarzyczkę pani Walewskiej i zawyrokował z przekonaniem:
 — Znajduję cię bardzo dobrze!... Wyglądasz wcale interesująco!... Medyk da ci proszków, pokrzepisz się solami i pojedziemy!...
 Szambelanowa zrobiła ruch przeczący. — Pan Anastazy żachnął się.
 — Nie róbże mi tej kompromitacji!... Będą plotki — przytem niepodobna... Duroc tyle razy zapraszał!... Tu nie idzie o lada zebranie... tam najważniejsze sprawy mogą się dziś rozstrzygać!...
 — A cóż ja znaczyć w tem mogę?...
 — Otóż i brak wyobrażenia o rzeczy!... Waćpani szerszego pojęcia nie masz!... Żona to... to prawa ręka w dworskim świecie!... Każdy mąż stanu musi mieć żonę, umiejącą być jego sobowtórem... jego sojusznikiem...
 Pani Walewska nie zdawała się podzielać zdania szambelana.
 Pan Anastazy wpadł w rozdrażnienie. Kazał natychmiast hajdukowi odszukać sławnego, a dopiero przybyłego do Warszawy imć pana Dederkę, którego sława lekarska, zapoczątkowana w Lublinie, była ustaloną w towarzystwie warszawskiem.