Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/334

 Dwu służbowych rzuciło się do junaka.
 — Moskale idą! — zachrypiał zdławiony głos.
 Lecz zanim sztab ogarnął nowinę, już od Oszmiany zleciał, jak wicher, cały szwadron, wyprawionego podjazdu, z szefem Jaźwińskim, na czele.
 — Moskale! — zawołano mocniej pod sztabem.
 — Moskale! — powtórzył rynek.
 — Do broni! — huknęły głosy.
 — Idą! — już idą! — brzmiały echa, ogarniając najdalsze uliczki.
 Wszczął się zamęt, popłoch a z nim gwałtowne, gorączkowe rozkazy.
 Załomotały tarabany, zagrały trąbki, zawtórzyły dzwony.
 Zaalarmowano równocześnie wszystkie postoje, wszystkie kwatery.
 Mieszkańcy wylegli na ulice. Jakieś wozy rwały gwałtownie, jakieś pojazdy ruszały z kopyta po przez tłumy.
 Okrzyki, nawoływania, szczęk, tupot kopyt końskich łączyły się z ponurym poszmerem odmawianych u ołtarza modlitw, z wybuchami lamentu.
 A dopiero, kiedy pan Porfiry Ważyński zdołał swoich strzelców konnych sformować i ruszył ostrego kłusa trójkami na Trakt Wileński, jakoś i serca i ducha przybyło.
 Tuż za Ważyńskim cała wyhynęła kawalerja powstańska a za nią dopiero zaczęła iść piechota pod Tyszkiewiczem i Vietinghoffem.
 Takim przytem ci bojownicy świętej sprawy gorzeli zapałem, taka od nich szła dzielność a zawziętość taka, że najpłochliwsi, nawet tacy, którzy już widzieli całe