Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/250

 — Nie supponuję. Toć i on kapitan, nie cudak żaden, żeby w taki czas po świecie się wałęsać.
 — Tem prędzej go dosięgniemy.
 — Ale ludziom dobrzeby pofolgować. Rozlezą się do cna, że w trzy dni ich nie zbierze.
 — W pierwszej wsi wytchniemy. Co wasze powiadasz?
 — Że po omacku trudno będzie, boć tu choć oko wykol, a właśnie, według mej kalkulacji, znajdujemy się akuratnie pod sadybą burłacką... z lewej być powinna.
 — Jesteś waćpan pewien?
 — Hm!... Pomnę, że o dobre stajanie, za krzyżem, droga boczna skręcała ku niej przez łąkę... Ale łatwiej djabła się domacać, niż krzyża wypatrzeć!... Niema co, chyba...
 Tępy, zdławiony odgłos nierównych wystrzałów rozległ się w dali.
 Hrabianka zdarła gwałtownie konia. Kolumna powstańców, jakby piorunem rażona, stanęła.
 Strzały umilkły.
 — Desztrung! — mruknął Półnos.
 — Skąd? Z kim! Niepodobna! — uniósł się pan Kleczkowski. — Chyba, żeś pan zełgał i w Deguciach nie był...
 — Jakto zełgał! Hola, jak pan śmiesz...
 Półnos nie dokończył, bo tuż rwany trzask salwy karabinowej, a za nim strzały pojedyńcze ozwały się z tej samej strony.
 — Formować plutony! — zakomenderowała donośnie hrabianka.
 W kolumnie zgiełk się wszczął.
 — Mości Buchowicz z kawalerją za mną! Pan Klecz-