Strona:Wacław Gąsiorowski - Emilja Plater.djvu/107

 — Bój się Boga, Maryś! a tobie co tutaj?
 Maryś ani drgnęła. Rejent zajrzał od boku.
 Twarzyczka rozogniona, oczka w nejtyczankę, stojącą pod dworkiem, wlepione, nosek czerwony a napęczniały.
 — Może... może pani stryjenka? Co? — mruknął pan Piotr, odciągając dziewczynę od dymnika.
 Marysia oczy spuściła i główką potrząsnęła.
 — Widzisz! A ja tu szukam! Choćbyś się ozwała. Co tam, faramuszki jakieś! pewnie niema czego! No, no otrząśnij mi się. Musisz niejedno pani stryjence dopomóc; gościa mamy — i nielada, magnacika... wypadnie sprezentować się przystojnie... klijent taki, że...
 — Że... że... o, Jezu, proszę stryjcia!...
 — Co tobie? na Boga! Dziewczyno, zmiłuj się!
 — Marysia uchwyciła rejenta za szyję.
 — To aby tak... z wielkiej, z wielkiej uciechy...
 — Hę? Co powiadasz?
 — No, że... że przyjechał nareszcie.
 — Kto? Dokąd?
 — Przecież... Juliś, Grużewski!
 Rejentowi czub się zjeżył.
 — Juliś, powiadasz, Grużewski? Hę? A waćpanna skąd go? a waćpanna kiedy? a toż co?!...
 Marysia, miast się zawstydzić, główkę wtył odrzuciła z przekonaniem:
 — Uch, proszę stryjcia, toć jeszcze w Krożach, u benedyktynek, dwa razy mi zaprzysiągł!
 Imć Raszanowicz osłupiał, lecz, nim na słowo się zdobył, ugiął się pod ciężarem ręki, która mu na ramieniu spoczęła.
 — Pietruleczku, prosiłam do gościa iść...
 — Idę, kochanie, jeno Maryś właśnie...