Strona:Wacław Gąsiorowski - Bem.djvu/283

 — Ja, pułkowniku? — Hu-hu! Gdybym je znał, ma foi, nie pokutowałbym tu tyle miesięcy! Żart na stronę, proszę tędy i na prawo. Za drugą salą jest galerja, a w głębi niej warta poczciwych cerberów.
 — Dziękuję szmbelanowi. Chociaż wypadałoby mi pożegnać kapitanowę.
 — Zdaje mi się, że damy już udały się do swoich sypialni. Gendre rozmawia z Essakowem, niechybny znak. Ale naturalnie do pana nie mogą stosować klauzuli!
 Bem skłonił się zimno Fanshawe’owi i skierował ku wyjściu.
 Dwaj żołnierze atoli, trzymający wartę, miast nadchodzącego pułkownika uhonorować sprezentowaniem broni, skrzyżowali przed nim bagnety.
 — Niema przechodu! — mruknął starszy z żołnierzy.
 Bem w lot się pomiarkował.
 — Kto tu dowodzi?
 — Niema przechodu — rozkaz!
 — Gdzie twój oficer!?
 — Tam, gdzie się należy!
 — Wołaj go do kroćset!
 Żołnierze mocniej się zwarli. Lecz obocześnie za ich plecami łysnęła blacha oficerskiej czapy.
 — Co to — kto!? — ozwał się młody, energiczny głos.
 — Pan tu dowodzisz posterunkiem?
 — Tak jest! — odrzekł barczysty oficer, wysuwając się z lekkim ukłonem przed szyldwachów.
 — Jestem Bem!
 — Porucznik Silnicki, do usług.
 — Rozkaż więc nadewszystko swoim żołnierzom, aby mi wyjścia nie bronili...
 — Bardzo żałuję, panie pułkowniku, lecz wyraźne polecenie...
 — Słusznie — jeno nie do mnie się stosuje...
 — Żadnych niemam prawa czynić wyjątków!
 — Co mi tu, porucznik! Bierzesz mnie za aresztowanego!? Melduj mnie do komendanta!
 — Komendanta niema.
 — Więc któż tu sprawuje jurysdykcję!?