Strona:Władysław Sterling - Dziecko psychopatyczne.pdf/5

 Termin psychopatja ustrojowa lub też konstytucja psychopatyczna oznacza takie anomalje psychiki wieku dziecięcego, które nie stanowią jeszcze rozwiniętych w pełni i wyraźnie określonych chorób umysłowych, ale stoją do pewnego stopnia na pograniczu pomiędzy psychicznem zdrowiem a psychiczną chorobą; innemi słowy oznaczają zmniejszoną sprawność i zmniejszoną wartościowość systemu nerwowego. Stąd też niektórzy badacze, jak Trüper, Koch, oznaczają typy takie nazwą niepełno- lub mniejszowartościowych. Początki sprawy tej i jej najłagodniejsze przejawy zlewają się niepostrzeżenie z progiem przeciętnej normy psychicznej. Natomiast nasilenia jej w formie trwałej lub przemijającej pod postacią najróżnorodniejszych, niejednokrotnie płynnych stanów przejściowych, prowadzić mogą niekiedy do ciężkich zaburzeń psychiki dziecięcej. Toteż trwanie stanów tych jest niejednolite i uzależnione ściśle od ich przebiegu. Otóż zgodnie z Hellerem, z punktu widzenia przebiegu rozróżniamy trzy kategorje stanów psychopatycznych: 1) stany trwałe — niewykazujące nawet po dłuższym czasie tendencji do zmian, 2) stany postępujące, z wyraźną tendencją do pogarszania się i zbliżania się do typu chorób umysłowych, i wreszcie 3) dobrotliwe, wykazujące tendencję do poprawy, a nawet do wyleczenia przy odpowiednich warunkach wychowawczo-leczniczych.
 Znaczna większość przejawów psychopatji ustrojowej powstaje na tle usposobienia odziedziczonego lub też nabyte-