Strona:Władysław Sterling - Dziecko histeryczne.pdf/32

utrwala i pogłębia jeszcze bardziej proces chorobowy, powtóre zaś dlatego, że nawet w razie prawidłowego rozpoznania autorytet lekarza domowego, jako zżytego i zaprzyjaźnionego z dzieckiem, jest niewystarczający, ażeby opanować jego psychikę i narzucić mu swoją wolę. Dlatego też wszędzie, gdzie objawy wzbudzają podejrzenie pochodzenia histerycznego, należy zwrócić się do specjalisty — neurologa, który potrafi zaimponować dziecku i narzucić wskazówki wychowawczo-lecznicze rodzicom. Niekiedy niezbędnym warunkiem, który należy wywalczyć u niekrytycznych zazwyczaj rodziców, jest zupełna izolacja dziecka od nieumiejętnej, czasem niedostatecznej, a częściej zbyt troskliwej i trwożliwej pielęgnacji rodzicielskiej. Rozmaite sposoby oddziaływania psychicznego na objawy histerji u dzieci ujmuje Bruns w dwie zasadnicze dyscypliny, z których pierwszą określa nazwą nagłego zaskoczenia („Ueberrumpelungsmethode”), drugą zaś — nazwą świadomego niezwracania uwagi. Metoda „nagłego zaskoczenia” polega na tem, ażeby dziecku nie pozostawić czasu na chorobę i zanim zdąży ono oswoić się i zająć stanowisko wobec obcej mu indywidualności lekarza, efekt już musi być osiągnięty. Jeżeli słynny neurolog niemiecki Strümpell twierdzi, „że w histerji albo otrzymujemy wyleczenia cudowne, albo nie otrzymujemy żadnych”, to zdanie to do niczego nie da się tak trafnie zastosować, jak właśnie do histerji dziecięcej. Często wystarcza tu kategoryczne zapewnienie i surowy nakaz: stawia się np. dziecko, dotknięte astazją i abazją, na podłodze i zapowiada stanowczo: „Teraz będziesz chodzić”, lub unosi się porażone ramię ku górze i zapewnia kategorycznie: „Teraz ramię nie opadnie”. Nie należy jednak zapominać, że przy takiem postępowaniu stawiamy wszystko na jedną kartę i, jeżeli odrazu nie uda nam się opanować dziecka i ugiąć go swoją sugestją, wtedy szanse wyleczenia znacznie się zmniejszają.