Strona:Władysław Stanisław Reymont - Rok 1794 - Ostatni sejm Rzeczypospolitej.djvu/225

 — Wedle rozkazu! — zamruczał skonfundowany, cofając się do szeregu.
 Kacper spiorunował go oczyma, a skończywszy tabelę, huknął donośnie:
 — Odstąp, spocznij!
 Szereg się połamał i rozsypał na wszystkie strony.
 A kiedy Zaręba zasiadł przy ognisku, pogarnęła się wiara do niego, gdyż rad z każdym rozmawiał. Ujmował ich za serce swoją szczerą, jasną twarzą i żołnierską sprawnością, jaką widzieli w każdym jego ruchu. Spenetrowali to w mig starzy wyjadacze, czyniąc o tem ciche między sobą uwagi:
 — On nie z tych, co szarżę dostali jeszcze w kolebce, kadet przecie.
 — Sierdzisty, taki od ręki grzmi w pysk, ale srogi nie bywa.
 — Są, którzy go znają rodzonym ojcem dla żołnierzów, dobrodziejem.
 — Pod Zieleńcami przodkary razem z nami dygował, aż mu gnaty trzeszczały.
 — I charakternik. Drugi tak deszczu nie wytrzyma, jak on stał pod kulami.
 — A swojemu Kacprowi dał wolność i ziemię.
 — I śliczny, kieby ten Jezusek, a przylepny! — unosiła się markietanka z chłopcem.
 — Pocałujże go kuma gdzieś i obacz, czy taki przylepny!
 Gruchnęli śmiechem, aż zwrócił się do nich i ujrzawszy chłopaka, kazał go sobie podać i pohuśtywał na kolanach.